Deel 30 in de serie Memories / leerzame herinneringen aan verzekeringsland.
In de jaren rond 1980 werd de verzekeringsmarkt opgeschrikt door diverse schandalen waarbij (pseudomakelaars) als Van Eijck, Driessen, maar ook beëdigde makelaars als Sluyters in problemen kwamen nadat zij op grootschalige wijze verzekeringsovereenkomsten hadden afgesloten bij verzekeraars waarvoor zij geen volmacht hadden geregistreerd.
Later bleken deze verzekeraars hun verplichtingen niet na te komen.
BROKERS COVERS
Deze verzekeringen bleken te zijn ondergebracht bij verzekeraars die niet in Nederland waren toegelaten.
Engelse brokers/makelaars hadden van deze verzekeraars ‘binding authorities’ verkregen.
De groep verzekeraars participeerden dan met een vast aandeel op alle verzekeringscontracten die onder het contract werden gerealiseerd.
Deze verzekeringscontracten moesten dan wel vallen binnen de door deze verzekeraars vooraf bepaalde categorieën en voorwaarden.
Op basis van deze ‘Binding Authorities’ waren de Engelse makelaars gemachtigd om brokers covers toe te kennen aan intermediairs in andere landen.
De machtiging tot het accepteren van verzekeringen, het ondertekenen van polissen en het bepalen.
In Nederland was dat niet toegestaan, dus alleen interessant voor intermediairs die het niet zo nauw namen met de wetgeving. Pseudomakelaars zoals Van Eijck, Driessen etc.
De problemen ontstonden door het feit dat :
- de betrouwbaarheid van de beurspolissen werd verkracht.
- de namen van de verzekeraars niet in de polissen genoemd werden.
- de aandelen van deze verzekeraars dus ook niet genoemd werden
- de administratie van deze kantoren niet was ingericht op de functie van placing broker
Met als gevolg dat de hen toekomende courtage van 20% menigmaal twee keer in rekening werd gebracht ( 1x voor het berekenen van de provisie adviseur en 1 x voor het berekenen
van de beloning van de service provider.
100 minus 20% = 80 minus 20% over 100 = een netto resultaat van 60 - makelaars die de polissen zelf ondertekenden daartoe geen volmacht hadden geregistreerd omdat zij als makelaar daartoe niet bevoegd waren.
Ook Gij … Brutus ?
Ja ook bij mijn bedrijf (Lugt Sobbe & Co.) plaatsten wij verzekeringen bij Lloyd’s of London en ook bij bekende verzekeraars die actief waren op de ‘London Market’.
Met name voor risico’s die wij op de Nederlandse Assurantiemarkt/beurs met geen mogelijkheid konden dekken, was dit de enig resterende oplossing.
Maar hoe deden wij dat?
– Voor iedere aanvraag die wij ontvingen, werd dan eerst een concept offerte in het
—Nederlands samengesteld.
– Deze offerte werd vervolgens in het Engels vertaald en per post toegezonden aan
—meerdere verzekeraars.
– Pas nadat wij al deze “enquiries” per post retour hadden gekregen, konden wij overzien
—of wij interesse voor 100 % dekking hadden weten te verwerven.
—Dit systeem was niet zo efficiënt, want het offerteproces was kostbaar vanwege de
—vertalingen en werd hierdoor vertraagd met minimaal 8 dagen.
– Pas nadat 100% dekking was gevonden, kon de Nederlandstalige offerte worden
—toegezonden aan het adviserende intermediair.
– Na ontvangst van de opdracht werd een polis opgemaakt en deze werd na ondertekening —door de verzekeraars uitgereikt aan het adviserende intermediair.
– De door hen geaccepteerde participaties werden bij hun namen op de polissen vermeld.
Rob de Vilder (firmant Bekouw en Mijnssen)
Indertijd was Rob ook voorzitter van de Vereniging van makelaars ter beurze van Amsterdam en/of Rotterdam. Een ook door mij zeer gerespecteerde collega.
Mijn vader had een hekel aan hem ivm het feit dat hij zijn familie in de oorlog de bunkers bouwde van de Duitsers : Ballast Nedam.
Op enig moment heb ik hem geraadpleegd over het feit dat er buiten de beurs steeds meer intermediairs actief zijn met beurspolissen en dat zij op basis van ongecontroleerde brokers covers hun zaken in het buitenland dekten.
Terwijl het adviserende intermediair had geen flauw idee dat het hier ging om pseudo-makelaardij.
Ze deden een plas ………
Rob zou het fenomeen onderzoeken, maar hij heeft mij nooit deelgenoot gemaakt van zijn bevindingen. Dat staat symbool voor de arrogante wijze waarop de grote jongens meenden
dat zij wel de wet konden overtreden, maar anderen niet.
Leiden in last
De problemen stapelden zich in 1981 op bij Van Eijck en anderen.
Het Verbond van verzekeraars, maar ook de NVGA kwamen tot de ontdekking dat niet alleen genoemde huizen, maar ook de meeste beursmakelaars veel van hun zaken buiten de beurs om – in London – afdekten d.m.v. brokers covers.
Deze makelaars beoordeelden de aanvragen zelf, bepaalden de hoogte van de premie en ondertekenden de polissen ook zelf.
Een registratie van volmacht had niet plaatsgevonden, dus betrof het volgens de heren een onwettige handeling : een strafbaar feit.
SOCIAAL ECONOMISCHE RAAD
Dus hebben zij de SER geïnformeerd over deze praktijken, zodat deze zou gaan handhaven. Maar de SER ging niet over tot handhaving : zij meende dat er een hoorzitting moest worden georganiseerd, zodat partijen in de gelegenheid werden gesteld om op transparante wijze te verklaren waarom hun werkwijze wetmatig was.
De datum voor de hoorzitting werd bepaald op 6 mei 1982.
AANMELDING
Ik informeerde de wettelijk vertegenwoordiger van Lloyd’s de heer Fontein sr. (vader van zijn opvolger de heer Alexis Fontein) dat ik mij wilde aanmelden bij de S.E.R. om te spreken tijdens de hoorzitting.
Met name om duidelijk te maken dat een brokers cover – mits op de juiste wijze toegepast – geen beletsel hoefde te vormen om moeilijke zaken te dekken bij Lloyd’s Underwriters. Met name omdat Lloyd’s als verzekeraar was toegelaten om in Nederland verzekeringen onder te brengen.
Onze omzetgegevens werden indertijd ook door mij doorgemeld bij Price Waterhouse, de accountant die de jaarcijfers verwerkte in de gegevens die de Verzekeringskamer beheerde.
CHANTAGE
Daags daarna werd ik gebeld door iemand van Hudig Langeveldt.
Hans Catz was zijn naam en ik kende zijn naam niet. Hij was duidelijk in zijn
woorden: ik mocht mij zeker niet aanmelden bij de SER-commissie en ik mocht
daar zeker niet het woord voeren. Zou ik dat toch doen, dan zou dat grote gevolgen
hebben voor mijn relatie met Lloyd’s Underwriters.
VREES
Lugt Sobbe was gespecialiseerd in het verzekeren van risico’s die andere verzekeraars niet konden, niet wilden of niet durfden te verzekeren. Alle grote verzekeraars verwezen dan ook volgaarne naar Lugt Sobbe als zij verlangde verzekeringsdekking niet konden leveren.
En Lugt Sobbe was indertijd genoodzaakt wel 50 % van de haar aangeboden zaken bij Lloyd’s te plaatsen en dus vreesde ik voor het verlies van Lloyd’s als dekkingsfaciliteit.
Uit pure angst voor de grote consequenties heb ik mij dus maar niet gemeld als spreker tijdens de hoorzitting bij de SER.
Maar ik ben daar wel bij geweest. En noteerde wat daar werd gezegd :
Mijn verslag : En dan volgt de verbijsterende hoorzitting : zie link
Meer van zulke verhalen treft u aan op deze pagina : Memories
