Iemand die in een psychotisch depressieve toestand verkeerde, benam zich het leven. Geen zelfmoord in de zin van de overlijdensrisicoverzekering, omdat de wil bepaald werd door de ziekte. Waar het om gaat, is of de zelfdoder lijdende was aan een zodanige psychiatrische stoornis dat daardoor zijn keuze voor de dood niet meer kan worden aangemerkt als een opzettelijke en welbewuste keuze. De rechtbank: "Anders gezegd, wanneer ‘opzettelijk en welbewust’ wordt samengevat onder de noemer ‘willens en wetens’, is ‘wetens’ niet in geschil. Ook een deel van ‘willens’ is niet in geschil, namelijk voor zover hij de daad heeft gepleegd omdat hij ten tijde van de suïcide de wil had om te sterven. Een ander deel van ‘willens’ is wel in geschil, namelijk voor zover het erom gaat of hij in de desbetreffende wilsvorming zozeer is gedomineerd door zijn ziekte dat zijn keuze desondanks niet is aan te merken als opzettelijk en welbewust.
Uit onder meer de uitvoerige diagnostische beschouwingen leidt de rechtbank af dat de wil om suïcide te plegen in sterke mate moet zijn gevormd onder invloed van de psychiatrische stoornis waaraan hij leed ten tijde van de suïcide.
De deskundige overweegt met betrekking tot de keuze van voor suïcide onder meer "uiteindelijk was de heer [B] een willoos werktuig geworden van plotseling opkomende gevoelens en impulsen, die onderhouden werden door de tevens bestaande cognitieve vertekeningen van de werkelijkheid omtrent zijn relatie en zijn werk.[…]”
Op grond van dat antwoord in samenhang met de diagnostische beschouwingen, acht de rechtbank het aannemelijk dat de wilsbepaling op de dag van de suïcide in ernstige mate werd gedomineerd door zijn ziekte.
De rechtbank concludeert dat de keuze voor suïcide daardoor niet meer kan worden aangemerkt als een opzettelijke en welbewuste keuze voor zelfmoord in de zin van de polisvoorwaarden.
