Als je in uitgerekend artikel 13 het hinderpaal criterium behandelt, vraag je om problemen en die krijg je dan ook volop.
De Tweede Kamer stoeit vanaf september 2012 met een wijzigingsvoorstel van minister Schippers. Zij wil artikel 13 van de Zorgverzekeringswet zodanig aanpassen dat zorgverzekeraars de mogelijkheid krijgen om naast een restitutiepolis en een combinatiepolis ook een ‘zuivere naturapolis’ aan te bieden. Die laatste mogelijkheid biedt het artikel nu nog niet, omdat daarin een zogenoemd hinderpaal criterium is ingebouwd. Feitelijk betekent dit dat verzekeraars ook bij de huidige naturapolissen zorgverlening voor een belangrijk deel moet vergoeden , ook als met de betreffende zorgverlener geen contract is afgesloten. De vergoeding mag niet zo laag zijn dat daardoor voor de verzekerde een feitelijke hinderpaal ontstaat voor het inroepen van zorg bij een niet gecontracteerde aanbieder. Vertaald naar de praktijk betekent dit dat de verzekeraar in een dergelijk geval 75% tot 80% van het marktconforme tarief dient te vergoeden (het ‘hinderpaal criterium’).
Minister Schippers wil dit criterium uit artikel 13 schrappen en het aan verzekeraars zelf overlaten welk percentage van het marktconforme tarief zij willen vergoeden op een naturapolis. Dat percentage kan 50 zijn, of 25 of zelfs nul. Als een en ander maar duidelijk wordt gecommuniceerd. De bedoeling is dat zorgverzekeraars de gelegenheid krijgen het volledige scala van verzekeringsmogelijkheden aan te bieden, van een restitutiepolis zonder enige beperking tot en met een ‘zuivere’ naturapolis, waarbij verzekerden alleen terecht kunnen bij gecontracteerde partijen.
Hoe groter de keus, hoe beter dat is voor de klant, zou je denken. Maar voor de politiek blijkt dat een te eenvoudige redenering. Intussen wordt het ene amendement boven op het andere gestapeld. Het gaat al redelijk ver om de communicatie betreffende gecontracteerde zorg bijna letterlijk te gaan voorschrijven. Nog wonderlijker is het amendement dat verzekeraars opdracht geeft om rekening te houden met de godsdienstige gezindte van elke individuele verzekerde. Maar de kroon spant het meest recente amendement van de PVV. Die wil herinvoering van het hinderpaal criterium van 75%. Terug naar af dus.
En wat willen verzekeraars zelf? Zij zijn voorstander van de voorgestelde aanpassing van artikel 13, “juist met het oog op het vergroten van de keuzemogelijkheden voor hun verzekerden”, schrijft Zorgverzekeraars Nederland aan de Tweede Kamer. “Door de aanpassing van artikel 13 hoeven verzekerden met een naturapolis straks niet meer via hun premie mee te betalen aan ondoelmatige of te dure zorg. Dat is nu wel het geval. En in tegenstelling tot wat beweerd wordt, blijft er ook voor verzekerden met een naturapolis grote keuzevrijheid voor zorgverlener. Wie zelf maximale keuzemogelijkheden wil, kan voor een restitutiepolis kiezen, en betaalt daar dan ook een wat hogere premie voor.”
Wel betreuren de zorgverzekeraars het dat ervoor wordt gekozen eerstelijns zorgaanbieders uit te zonderen: “Ook in de eerste lijn kunnen er goede redenen zijn om, bijvoorbeeld vanuit het oogpunt van tekortschietende kwaliteit, bepaalde zorgaanbieders van vergoeding uit te sluiten.
Specifiek voor de wijkverpleging geldt dat zorgverzekeraars in het akkoord over de transitie van verpleging en verzorging afspraken hebben gemaakt met de staatssecretaris van VWS, ActiZ, BTN en de NPCF over de aanpassing van artikel 13 in relatie tot de overheveling van de wijkverpleging. Het uitzonderen van de wijkverpleging is in strijd met deze afspraken. Als de Kamer instemt met het desbetreffende amendement zet dit de uitvoering van dit akkoord op losse schroeven en voorzien zorgverzekeraars in elk geval dat de aan de overheveling van de wijkverpleging verbonden taakstelling (ruim 400 miljoen euro in 2015, ongeveer 600 miljoen structureel) onhaalbaar zal blijken.”
