Werkgevers en verzuimverzekeraars zagen in de afgelopen jaren de schade vanwege stressklachten bij werknemers, toenemen naar €2 mrd.
Het zal niet iedereen zijn opgevallen, maar deze week was het de Week van de Werkstress. Drie onderzoeksrapporten gaven deze week enigszins wisselende signalen af, maar zijn wel eensluidend in de conclusie dat het probleem van werkstress steeds nijpender wordt en dat dit vaker leidt tot langdurige uitval door een burn-out. Onderzoeksbureau TNO becijferde op basis van een onderzoek onder 40.000 werknemers, dat werknemers in 2016 voor in totaal zeven miljoen dagen hebben verzuimd door werkstress. In euro’s betekent dit voor werkgevers en verzuimverzekeraars een schadepost van €2 mrd. Volgens TNO is stress daarmee beroepsziekte nummer één.
Meer burn-outs
Verder blijkt uit een enquête onder 72.000 mensen door Universiteit Nyenrode en Intermediair dat meer mensen last hebben van een burn-out. Bij vrouwen nam het percentage dat een burn-out heeft (gehad) in twee jaar toe van 9,4% naar 15%. Bij mannen steeg dit van zes naar 9%. Belangrijk aan deze cijfers is dat de burn-outs ook daadwerkelijk als zodanig zijn vastgesteld door een huisarts of een bedrijfsarts.
Managers
Het meest opmerkelijke onderzoek is afkomstig van arbodienst De ArboUnie, in samenwerking met onderzoeksbureau Gfk. Dit betreft een onderzoek onder 475 hogere managers in verschillende sectoren. Veertig procent van hen is van mening dat hun werknemers nauwelijks stress ervaren. En in het geval dat er wel sprake is van stress, denkt 58% dat dit komt door een te zwaar takenpakket. Directeur Willem van Rhenen van de ArboUnie maakte eerder deze week in Het Financieele Dagblad korte metten met dit managersperspectief. ‘Dit zijn ernstige misvattingen. Uit eerdere onderzoeken blijkt dat werkstress wijdverbreid is en dat niet het takenpakket, maar het gebrek aan autonomie de hoofdoorzaak is.’ Daarnaast spelen volgens Van Rhenen het gebrek aan steun van leidinggevenden en overmatige hiërarchie een rol. ‘Dit zijn zaken waar het hoger management directe invloed op heeft. Maar veel hogere managers missen zelfreflectie op dit punt.’ Tot nu toe durfden arbodiensten managers nauwelijks hierop aan te spreken, omdat dit hun opdrachtgevers zijn, maar Van Rhenen stelt dat de ArboUnie voornemens is om zich nu vaker op managers te richten.
TNO wijst niet meteen naar de managers maar stelt wel dat in het bijzonder leraren, verpleegkundigen en buschauffeurs een verhoogd risico lopen. Deze beroepsgroepen hebben te maken met strakke roosters en takeneisen en kunnen daardoor moeilijker zelf hun tijd of werk indelen.
