Vorige week kwam het Verbond van Verzekeraars weer eens met een visie op het thema overstromingsverzekering. Veel nieuws levert dat niet op maar er is wel een voorzichtig lichtpuntje.
In een zogeheten position paper blikt het Verbond terug op de afgelopen dertig jaar met de vraag waarom het nog steeds niet gelukt is om een goede verzekering in de markt te zetten. Er zijn verschillende pogingen gedaan, maar die strandden op te weinig animo en gebrek aan geld (publiek privaat initiatief uit 2007) en op marktverstoringen (initiatief voor een verplichte verzekering in 2013).
Daarnaast kwam de branchevereniging in 2018 nog met een advies over aanvullende dekking op opstalverzekeringen voor lokale overstroming. Tot nu toe heeft slechts 1 verzekeraar dit advies volledig overgenomen. Nog een andere verzekeraar heeft via het eigen volmachtbedrijf een product in de markt gezet voor een beperkte groep welgestelde klanten. De rest wacht, om wat voor reden dan ook, af. Inmiddels is ook de overstromingsverzekering van de Neerlandse niet meer verkrijgbaar omdat de buitenlandse risicodrager zich heeft teruggetrokken. Niet verwonderlijk natuurlijk, want met alleen een focus op overstroming trek je natuurlijk vooral klanten waar het risico het grootst is, in het rivierengebied en vlak langs de kust.
De oplossingsrichtingen die het Verbond in het document geeft, zijn grotendeels een herhaling van zetten. In de eerste plaats is er een nieuwe aanzet tot een publiek-private samenwerking. De overheid zou op basis van de Wet Tegemoetkoming Schade bij rampen vanaf een bepaalde drempelwaarde de schade op zich moeten nemen, daaronder verlenen verzekeraars dekking. In het document wordt een drempelwaarde genoemd van 50% of van een absoluut bedrag (bv 1 tot 5 mrd euro). Deze samenwerking zou dan ook van toepassing moeten zijn op overstromingen vanuit de Noord- en Waddenzee. Het is uiteraard de vraag of een nieuwe regering dat financiële risico wil dragen, maar het Verbond is daar tamelijk optimistisch over omdat volgens de verzekeringskoepel ook zonder een dergelijke samenwerking er bij een overstroming politieke druk zal zijn om wat voor de slachtoffers te doen. Dus waarom niet meteen dit vooraf regelen.
Als tweede advies komt het Verbond (opnieuw) met de gedachte om ‘nog eens te kijken naar een systeem met een verplichtend karakter’. Daarbij wordt verwezen naar buitenlandse initiatieven, zoals in België. Interessant is dat in het document wordt verwezen naar een uitspraak van de ACM uit 2013 die een verplichte verzekering tegenhield vanwege verstoring van de markt. Het leek de Findinet-redactie een goed idee om daarom ook ‘nog eens te kijken’ naar deze uitspraak.
Behalve dat de ACM constateerde dat een verplichte verzekering leidt tot marktverstoring (er zijn immers partijen geweest die wel op eigen kracht een verzekering in de markt hebben gezet) ging de Autoriteit in de zienswijze ook mee in het bezwaar dat een dergelijke verplichting leidt tot een onredelijke lastenverzwaring. Onder meer de Vereniging Eigen Huis had dit aspect indertijd naar voren gebracht. De VEH stelde dat huizeneigenaren die niet of nauwelijks te maken hebben met het risico van overstroming niet verplicht een verzekering voor dat risico kan worden opgedrongen. De ACM ging mee in dit bezwaar, temeer omdat volgens de Autoriteit het Verbond van Verzekeraars onvoldoende kon aantonen dat er een groot maatschappelijk belang was voor een verplichte verzekering.
Het bezwaar van de VEH snijdt nog steeds hout: je sluit geen overstromingsverzekering af als je niet in de buurt van en rivier of zee woont. Tenzij daar wat tegenover staat: een dekking voor een risico dat wel bij nabij je huis is en dat moeilijk verzekerbaar is. Een aardbeving bijvoorbeeld of de gevolgen van extreme droogte of van inklinking van veengrond. In de jaren negentig lanceerde assuradeur Lugt Sobbe daarvoor de catastrofeverzekering (het rapport van de ACM verwijst overigens ook naar deze polis). In het buitenland waren voor een dergelijke verzekering wel risicodragers te vinden omdat het risico tamelijk gespreid is. Ze vinden immers nooit allemaal tegelijk plaats. Interessant is dat het derde advies in het Verbond-document deze richting opgaat. De branchevereniging pleit voor een herverzekeringspool voor het catastroferisico.
Beter laat dan nooit kun je een beetje flauw denken, want de initiatiefnemer van de genoemde Lugt Sobbe-Catastrofe Risico Polis (Hans van Ommen) heeft meerdere pogingen gedaan om via het Verbond het product breed in de branche uit te rollen maar dit stuitte intern bij de leden op weerstand. Tekenend in dit verband was dat Delta Lloyd, die in 2007 Lugt Sobbe overnam, de rechten van de catastrofepolis expliciet niet wilde hebben. Desalniettemin is het hoopgevend dat het Verbond deze gedachtegang nu expliciet opneemt in een openbare beleidsopvatting. Dat biedt ruimte voor een effectieve oplossing voor de overstromingskwestie.
Lees ook eerdere publicaties op Findinet over dit onderwerp:
https://www.findinet.nl/artikel/collectieve-gevaren-potentieel-gevaar-voor-schade-door-een-meteoriet/
https://www.findinet.nl/artikel/aanhoudende-regenval-in-europa-veroorzaakt-verhoogde-waterstanden/
https://www.findinet.nl/persbericht/kamerlid-hoe-zit-dat-met-letselschade-bij-aardbevingen/
https://www.findinet.nl/persbericht/nieuwe-episode-in-aanbod-catastrofe-verzekeringsdekking/
https://www.findinet.nl/artikel/vergoeding-van-kosten-schadeherstel-aardschokken-25-jaar-te-laat/
