De WIA eist dat een werkgever inspanningen levert voor re-integratie, maar die eis is nergens uitgewerkt. Pieter Omtzigt vraagt waarom niet. Omtzigt, CDA-Tweede Kamerlid, wijst in schriftelijke vragen aan Paul de Krom, staatssecretaris van Sociale Zaken op een passage waarmee UWV reclame maakt voor het WGA-eigen risicodragerschap.
“Is het risico dat uw werknemers een beroep moeten doen op een WIA-uitkering laag? Dan kan het gunstig zijn”, meldt UWV, “om eigenrisicodrager voor de WIA te worden. In dat geval betaalt u alleen de basispremie. Als een werknemer vervolgens recht heeft op een WGA-uitkering, dan betaalt u deze gedurende de eerste 10 jaar zelf.(….) Het risico dat u als eigenrisicodrager loopt om 10 jaar lang zelf de WGA-uitkering aan uw arbeidsongeschikte (ex-)werknemer te moeten betalen, kunt u eventueel particulier herverzekeren. Diverse particuliere verzekeraars bieden daarvoor mogelijkheden.”
Omtzigt wijst erop dat in deze tekst niet gesproken wordt over inspanningen tot re-integratie, een verplichting genoemd in artikel 42 Wia. Het tweede lid draagt de werkgever als eigenrisicodrager maatregelen op “gericht op behoud, herstel of bevordering van de mogelijkheid tot het verrichten van arbeid van de verzekerde”.
Wat is de minimale inspanning die hij dient te leveren, vraagt Omtzigt. “Dient de werkgever deze inspanning ook te leveren, wanneer hij dit risico heeft verzekerd? Of is de verzekeraar dan verantwoordelijk?
Lid 6 van art. 42 biedt de minister de mogelijkheid deze verplichting te concretiseren. Omtzigt vraagt waarom dergelijke nadere regels niet zijn gegeven. “Overweegt u die alsnog te stellen? Zo nee, waarom niet?” Ook vraagt hij zich af waarom er voor de WGA Eigenrisicodrager geen proceswet is opgesteld “zoals bij de Wet uitbreiding loondoorbetalingsplicht bij ziekte (Wulbz) en de daarbij behorende Wet Verbetering Poortwachter?”
