Maak van vitaliteitsregeling een levensloopregeling-plus, zoals ooit ook de bedoeling was.
Er gaapt een kloof tussen woord en daad van dit kabinet als het gaat om het vitaliteitsbeleid. In het regeerakkoord wordt nog hoog opgegeven over de noodzaak om werknemers te stimuleren langer vitaal aan het werk te blijven. Terecht, al was het maar om te voorkomen dat de verhoging van de pensioenleeftijd zich vertaalt in een toename van het beroep op arbeidsongeschiktheidsregelingen.
Om dat mogelijk te maken moeten burgers in staat worden gesteld te investeren in scholing en werk kunnen combineren met andere aspecten van het leven, zoals zorgtaken of het opstarten van een eigen bedrijf. Ziedaar de aankondiging van de ‘vitaliteitsregeling’, een sterk verbeterde variant van de levensloopregeling, die, vooral wegens concurrentie van het spaarloon, nooit echt van de grond is gekomen.
Nu, nog geen twee jaar later, presenteert het kabinet een vitaliteitsregeling die helaas geen enkele bijdrage levert aan het met de mond beleden hogere doel. Want wat valt er te beginnen met een sobere spaarregeling die net zo goed gebruikt kan worden voor het kopen van een nieuwe auto als voor het investeren in scholing? Een regeling die vooral interessant is voor mensen die al een dusdanig vermogen hebben dat zij anders vermogensrendementsheffing betalen over hun spaargeld? Dat is vitaliteit voor de vorm; vitaliteit waar de moderne burger/werknemer weinig aan heeft. De Tweede Kamer kan hier nog iets aan wijzigen, door twee voorwaarden in acht te nemen.
Een vitaliteitsregeling heeft alleen zin als hij burgers ook op de langere termijn zekerheid biedt over fiscale kaders én als de fiscaal gestimuleerde spaardoelen ook echt het langer doorwerken ondersteunen. Kortom: een levensloopregeling-plus, zoals ooit ook de bedoeling was.
Harold Herbert
directeur Verbond van Verzekeraars
(bron: www.verzekeraars.nl)
