Het staat een verzekeringsmaatschappij vrijom dekking uit te sluiten wanneer sprake is van klachten waarvoor geen medisch objectiveerbare grond is aan te wijzen.
In deze rechtszaak kon een kraamverzorgster haar werkzaamheden niet meer verrichten in verband met duizeligheid, slapeloosheid en rugpijn. Uit de overgelegde medische informatie is duidelijk dat haar klachten alleszins reëel zijn. Taf heeft dit ook niet weersproken; ook niet dat deze klachten waarschijnlijk het gevolg zijn (geweest) van haar zwangerschap. Het bestaan van klachten is echter niet voldoende om arbeidsongeschiktheid in de zin van de polis aan te nemen.
In de polisvoorwaarden van het TAF Zelfstandigenplan staat: “Arbeidsongeschiktheid is aanwezig indien de verzekerde rechtstreeks en uitsluitend door de gevolgen van een lichamelijke ziekte en/of ongeval ongeschikt is tot het verrichten van werkzaamheden. Deze lichamelijke ziekte of aandoening is medisch objectiveerbaar en aangevangen tijdens de looptijd van de verzekering.”
De rechtbank Rotterdam: “De definiëring van het begrip arbeidsongeschiktheid in de polisvoorwaarden is duidelijk en niet voor meerderlei uitleg vatbaar. Voor het aannemen van arbeidsongeschiktheid dient vast te staan dat de klachten die ertoe leiden dat de verzekerde geheel of gedeeltelijk buiten staat is zijn werkzaamheden uit te oefenen rechtstreeks worden veroorzaakt door een medisch vast te stellen of een medisch erkende ziekte of ongeval. Kort gezegd is vereist dat voor de klachten een medisch objectiveerbare grond is aan te wijzen.
Er bestaat geen aanleiding om te veronderstellen dat [eiseres] in redelijkheid heeft mogen verwachten dat Taf ook dekking zou verlenen in geval van klachten waarvoor geen medisch objectiveerbare oorzaak is aan te wijzen. Niet valt in te zien waarom het een verzekeringsmaatschappij niet vrij zou staan om, teneinde risico’s overzichtelijk te houden, dekking uit te sluiten voor een ongeschiktheid tot werken die voortkomt uit klachten waarvoor geen medisch objectiveerbare grond is aan te wijzen. Dat betekent dat er inderdaad gevallen van arbeidsongeschiktheid bestaan, die praktisch niet goed te verzekeren zijn. Bij dergelijke gevallen, waarvan de oorzaak niet min of meer eenduidig valt aan te wijzen, blijft het risico dus liggen bij degene die arbeidsongeschikt is geraakt.”
