Tijdens de inventarisatie van het archief van Assurantiemuseum De Verzekeringskamer komen wij zo af en toe historische zaken tegen, waarvan de achtergrond niet of nauwelijks aan bod is gekomen in de tijd dat deze zaken speelden.
De ondergang van levensverzekeraar Vie d’Or is een goed voorbeeld daarvan.
1970 : Indertijd beschikte mijn bedrijf (Lugt Sobbe & Co B.V.) over een door Lloyd’s Underwriters verleende volmacht (binding authority) voor het afsluiten van risico overlijdensverzekeringen. Met name interessant voor oorlogs-journalisten die meestal werkzaam waren in tropische landen zoals Nicaragua, Guatamala, Mozambique, Angola, Congo, Honduras, Soedan, Irak, Afganistan, Colombia e.d. waar vrijheidsstrijders vochten tegen de zittende machten.
Nederlandse verzekeraars waren doorgaans niet bereid om voor deze doelgroep risico overlijdensverzekeringen aan te bieden.
Helaas kwam aan deze volmacht op 11 april 1963 een einde, omdat de Verzekeringskamer vaststelde dat Lloyd’s of London als verzekeringsmarkt niet was toegelaten om in Nederland risico overlijdensverzekeringen af te sluiten.
De Wet op het Levensverzekeringsbedrijf W.O.L. vereiste dat overlijdensverzekeringen alleen legaal konden worden afgesloten bij een verzekeringsmaatschappij.
En Lloyd’s was dus in Nederland niet als levensverzekeringsMAATSCHAPPIJ toegelaten.
Dus: einde verhaal.
d
D
1982: Levensverzekeraar Nieuw Rotterdam Leven (NRL) bleek bereid om ons een nieuwe volmacht te verstrekken, maar dan niet specifiek gericht op de verzekering van risico- overlijdensverzekeringen. Onder leiding van Hoofd acceptant Gerard van Santen van Nieuw Rotterdam werd na 1983 al ras een aanzienlijke portefeuille opgebouwd dankzij de inschakeling van de meer dan 3500 assurantie adviseurs waarmee mijn bedrijf (Lugt Sobbe) al vele jaren samenwerkte.
1986: Van Santen werd directeur van Levensverzekeraar Vie d’Or en gelet op de prettige samenwerking die hij met ons had ervaren toen hij nog werkte bij Nieuw Rotterdam Leven, werd Lugt Sobbe ook een volmacht van deze verzekeraar gegund.
Alles staat en valt bij integriteit
Het intermediair kende verzekeringshuis Lugt Sobbe als een integere leverancier van innovatieve verzekeringsproducten. Als beursmakelaar waren wij in staat om ook schadeverzekeringen af te sluiten in co-assurantie: bij de verzekeraars ter beurze.
En Van Santen wist dus heel goed dat het verzekeringshuis van alle markten thuis was.
Omdat Vie d’Or nog geen ervaring had opgedaan met gevolmachtigde intermediairs, had ik de vrees dat deze verzekeraar een gemakkelijke prooi zou kunnen worden van list en bedrog door intermediairs die het minder zo nauw namen met de integriteit.
Dus heb ik in de volmacht overeenkomst laten vastleggen dat het aanstellen van nieuwe gevolmachtigden uitsluitend was toegestaan, nadat ik zelf had vastgesteld dat het ging om een integere collega waarin ik het vertrouwen had uitgesproken.
Vanaf dat moment waren ook deze aspirant gevolmachtigden voor producten van Vie d’Or dus aangewezen op samenwerking met Lugt Sobbe.
Groei
1987: Net als bij NRL groeide de portefeuille gestaag.
1989: Op enig moment ontdekten wij dat bepaalde intermediairs zich bedienden van andere tariefmodules dan die welke wij zelf mochten hanteren. Met name op het gebied van lijfrenteverzekeringen op basis van koopsom, konden bepaalde intermediairs hogere bedragen hanteren dan wij als gevolmachtigde mochten aanbieden. Bij navraag bleek ons dat deze intermediairs zich specifiek hadden toegelegd op de jaarlijkse jacht op de koopsommen. De directie van Vie-d’Or had deze intermediairs toegestaan speciale tarieven met hogere rendementen te laten offreren. Deze intermediairs maakten gebruik van een tariefmodule die was uitgegeven door Interleven uit Amstelveen o.d.v. Jan Bonder.
Niet voorbereid
Wij waren daarvan niet op de hoogte en dus stokte onze polisopmaak. Intussen vlogen de miljoenen om onze oren. Geld voor koopsompolissen dat wij dus nog moesten omzetten in verzekeringsproducten waarvan de product-specificaties ontbraken in ons automatiseringstraject. Een chaotische toestand dreigde.
Vanzelfsprekend de directie van Vie d’Or op het matje geroepen, want zo kunnen wij niet op zorgvuldige wijze garanderen dat de polisvervaardiging is afgestemd op de tarieven die van de actuarissen van Vie d’Or waren ontvangen.
Kwintetpolis van Reyersen van Buuren
1990: Wij kwamen er achter dat automatiseerder Interleven uit Amstelveen een diskette op de markt had gebracht waarmee tussenpersonen d.m.v. een product-vergelijking voor iedere leeftijd konden ontdekken welke verzekeraar het hoogste rendement zou willen bieden.
De producten van alle aanbieders van koopsompolissen werden mede vergeleken met de tarieven van de kwintetpolis die kon worden afgesloten bij de firma Reyersen van Buuren uit Amstelveen, o.d.v. wederom : ……………de heer Jan Bonder.
Meestal bleek dat de kwintetpolis van Reyerse van Buren op alle fronten de beste keuze leek te zijn, zo bleek de adviseurs die de diskette van Interleven hadden gekocht.
De kwintetpolis was voor mij/ons een onbekend verzekeringsproduct en dus hebben wij ons verdiept in het aanbod dat via de diskette werd aangeboden. Deze Kwintetpolis bleek een verzekeringsvorm te betreffen waarvoor de verzekerde naast een koopsom, gedurende de hele looptijd tevens een jaarlijkse premie verschuldigd was. En de verzekeraar was Vie d’Or!
Echter : het product was in feitelijke zin geen koopsompolis, want voor het behalen van dat hoge rendement was een jaarlijkse premiebetaling noodzakelijk.
De kwintetpolis was dus helemaal geen koopsompolis!
Geen wonder dat de gegarandeerde uitkomsten van de verzekeringsvorm met kop en schouders uit staken boven de producten van Aegon, NN, Deltalloyd, ASR en wie ook!
Dit was voor mij aanleiding om de directie van Vie-d’Or de wacht aan te zeggen.
In een notitie, heb ik in 2004 aan Paul Nouwen nader uiteengezet wat zich indertijd heeft afgespeeld. Daarin mede aandacht voor de fax die ik de directie van Vie d’Or heb gezonden in de aanloop naar de beëindiging van de volmacht.
Wie nog eens wil nalezen wat er toen speelde, die kan dat nalezen via deze LINK.
Geen belangstelling van de autoriteiten
Opvallend feit is overigens, dat noch de SER, noch de Verzekeringskamer of verzekeraar Levob / Twente Leven (weer tot leven geroepen om de run-off van de Vie- d’Or te organiseren) nooit enige belangstelling heeft gehad om van de door ons aangeboden documentatie kennis te nemen. Zelfs op ons aandringen om daarvan kennis te nemen, werd negatief gereageerd. Dat op zich zou al voldoende aanleiding moeten zijn voor historisch onderzoek.
Meer van zulke verhalen treft u aan op deze pagina : Memories
