Er moet een nieuw stelsel komen voor letselschadevergoedingen, dat werd na de Radar-uitzending van vorige week opnieuw duidelijk. Een van de wijzigingen die het Verbond voorstelt is dat slachtoffers hun geleden schade op de veroorzaker moeten verhalen via hun ‘directe verzekering’. De Branchevereniging voor Letselschade-experts maakt gehakt van dit plan. Ook is nog onduidelijk hoe die directe verzekering er dan moet uitzien.
Te lange doorlooptijden, wantrouwen jegens het slachtoffer en onduidelijkheid over de te ontvangen schadevergoeding. Dat zijn de hoofdproblemen van het huidige stelsel van letselschadevergoedingen. Het Verbond van Verzekeraars pleit al enige tijd voor een systeem dat is gebaseerd op onafhankelijke standaardisering van letselschadevergoedingen, waarbij op basis van een directe verzekering niet de verzekeraar van de tegenpartij, maar de eigen verzekeraar van het slachtoffer de schade afhandelt. Momenteel doet het Verbond onderzoek naar de technische haalbaarheid van een systeem met standaardisering van schadevergoedingen en directe verzekeringen voor de gedupeerde.
Slechter af
De branchevereniging van Nederlandse Letselschade-experts NLE ziet niets in een directe verzekering. Volgens voorzitter Rini Withagen is dan het slachtoffer zelfs slechter af. “Verzekeraars zullen zich baseren op de eigen polisvoorwaarden en niet meer op de volledige schade-omvang. Allerlei schadeposten zullen via de eigen polisvoorwaarden worden ingeperkt of uitgesloten, waardoor slachtoffers ten opzichte van de huidige situatie beduidend minder rechten hebben. Dat zie je nu al bij o.a. de auto-inzittendenverzekeringen en arbeidsongeschiktheidsverzekeringen.”
De NLE noemt in een persbericht whiplashzaken als voorbeeld, die vaak tot langdurige discussie leiden. “Bij dit type letsel stellen verzekeraars het bestaan of de ernst van de klachten structureel ter discussie, omdat artsen het letsel niet kunnen objectiveren. Het ligt in de lijn der verwachting dat verzekeraars dit type letsels uitsluiten in hun polissen, of het alleen willen verzekeren tegen een zeer hoge premie. Dan is het einde discussie.”
Naïef
De NLE vindt het bovendien naïef om te verwachten dat een eigen verzekeraar zich bij een forse schadeclaim coulanter zal gedragen dan de verzekeraar van de veroorzaker van een ongeval. “De financiële belangentegenstelling tussen partijen is ongewijzigd aanwezig, daar brengt het feit dat de benadeelde aan de regelende verzekeraar premie betaalt erg weinig verandering in. Nog steeds zal de verzekeraar alle argumenten zoeken en gebruiken om de claim ter discussie te stellen. Nog steeds zal de benadeelde juridische hulp nodig hebben, al zullen zij de kosten daarvan dan wellicht (geheel of gedeeltelijk) zelf moeten dragen omdat verzekeraars deze limiteren of uitsluiten.”
Schaderegelingen die conflictueus verlopen zullen zelfs nog langer duren dan in de huidige situatie, aldus de NLE, omdat de klant contractueel is aangewezen op het doorlopen van een uitputtende klachtenprocedure binnen het verzekeringsbedrijf, die een te vrijblijvend karakter heeft om tot een effectieve oplossing te komen.
Welke polis?
Andere vraag is op welke polis een gedupeerde zich moet baseren bij een “directe verzekering”. Bij verkeersongevallen zal dit de eigen autoverzekering zijn. Maar op welke polis voetgangers, fietsers, slachtoffers van medische missers of slachtoffers van een arbeidsongeval zich moeten baseren is nog onduidelijk. Een woordvoerder van het Verbond spreekt van ‘gaten’ die nog moeten worden opgevuld. Op de bezwaren van de NLE wil het Verbond nog niet reageren.
