Bij de discussie over loondoorbetaling bij ziekte kwamen bij Findinet vooral verzekeraars en werkgevers aan het woord. Tijd derhalve voor een geluid vanuit de werknemers. Onderstaand de opinie van CNV-voorzitter Maurice Limmen.
Mag het ook eens een keer gaan over het belang van langdurig zieke werknemers –denk aan een ernstig verkeersongeluk, of een ziekte zoals kanker- en hoe die weer het beste te re-integreren op hun werkplek? In plaats van het altijd alleen maar over (kleine) werkgevers te hebben, voor wie de plicht om hun zieke werknemers op fatsoenlijke wijze door te betalen teveel zou worden. Dat gevoel bekruipt je als je de discussie beschouwt over loondoorbetaling bij ziekte zoals die al tijden vanuit werkgevers wordt gevoerd. En zoals die ook breed zijn weerklank vindt in de media en in de politiek. Hoog tijd dus voor de andere kant van het verhaal.
Verzekeraars
Laten we beginnen met de droge feiten. Ten eerste. Hoezo twee jaar lang doorbetalen? Ongeveer 80% van de (kleine) werkgevers heeft een ziekteverzuimverzekering afgesloten voor zijn of haar werknemers. Er hoeft dus helemaal geen loon te worden doorbetaald. Dat doet de verzekeringsmaatschappij. Of willen werkgevers misschien helemaal geen financiële last meer dragen voor hun zieke werknemers? En wie zou dat dan moeten doen? De werknemer zelf, of u als belastingbetaler? De zieke werknemer zal toch zijn hypotheek moeten kunnen blijven betalen. Het geld daarvoor zal ergens vandaan moeten komen. Een enkeltje bijstand voor langdurig zieke werknemers wil toch echt niemand mag ik hopen.
Re-integratie
Het tweede vaak gehoorde argument in deze discussie is: het is allemaal zo’n gedoe voor werkgevers en zo’n zware bureaucratische last. Het klopt dat er in het huidige stelsel re-integratieverplichtingen zijn. Overigens zowel voor de werkgever als óók voor de werknemer. Tezamen met de financiële verantwoordelijkheid voor werkgevers heeft dat er voor gezorgd dat de instroom in arbeidsongeschiktheidsregelingen in vergelijking tot de jaren tachtig en negentig spectaculair is gedaald. Net als de totale lasten voor ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid. Het systeem doet dus wat het moet doen: zieke werknemers tijdens en na hun herstel weer aan het werk krijgen. En ook hier kunnen werkgevers er voor kiezen zich te laten ‘ontzorgen’. Een externe arbodienstverlener kan (tegen betaling) het gehele re-integratieproces begeleiden en verzorgen.
Ontslag
Of willen werkgevers misschien ook van déze verplichting af? De plicht om een langdurig zieke werknemer na zijn herstel weer aan het werk te krijgen op zijn of haar werkplek. Of als dat niet meer gaat, op een andere werkplek. Willen werkgevers gemakkelijk van langdurig zieke werknemers afkunnen via ontslag? Maar wie zorgt dan dat herstellende werknemers weer aan de slag kunnen? Het al overbelaste UWV? En waar gaat die herstelde werknemer dan aan de slag? Het succes van het huidige stelsel laat juist zien dat het cruciaal voor het re-integratiesucces is om de band tussen zieke werknemer en de werkgever in stand te houden. Als je die band doorbreekt is dat slecht voor de maatschappij als geheel: hogere collectieve lasten en werknemers die ‘geparkeerd worden’ in arbeidsongeschiktheidsregelingen. De WAO-crisis van de jaren tachtig en negentig op herhaling. En de zieke werknemer is de klos.
Verworvenheid
Het is juist een fantastische verworvenheid dat je in Nederland na hersteld te zijn van een ernstige en langdurige ziekte –met wat extra inspanning- gewoon weer op je eigen werkplek aan de slag kunt. En dat je in de tussentijd keurig bent doorbetaald. Dat je na alles wat er komt kijken bij langdurige ziekte niet ook nog eens te maken krijgt met inkomensonzekerheid en baanonzekerheid.
Preventie
Kan er dan helemaal niets verbeterd worden aan het huidige stelsel van loondoorbetaling bij ziekte? Uiteraard wel. Maar dan wel verbeteringen die er op gericht zijn het stelsel te versterken in plaats van dat te slopen ten koste van werknemers. Bijvoorbeeld door betere preventie op de werkvloer in samenhang met goede arbodienstverlening. In de agrarische en groene sector gebeurt dat al. Daar hebben werkgevers en werknemers de handen in één geslagen en runnen zij zelf een arbodienstverlener en ziekteverzuimverzekeraar (zonder winstoogmerk). Met zowel focus op het “bevorderen van de bedrijfscontinuïteit als het bevorderen van het welzijn van medewerkers.” Laat de band tussen werknemer en werkgever bij re-integratie na ziekte dus in tact: dat is goed voor iedereen.
Dit artikel verscheen eerder in het Financieele Dagblad en op de website van CNV
