Ooit gepubliceerd op: 22 jan 2019
Column
Dezer dagen werd ik herinnerd aan een voorval dat zich heeft voorgedaan in de jaren rond 1970.
Afgelopen week ontvingen wij bij Findinet namelijk een klacht over een artikel dat collega Linda Welther had gepubliceerd onder de titel : ‘Zelfstandigen Bouw doet ‘wat verzekeraars niet willen of niet kunnen’
In het gewraakte artikel wordt namelijk verwezen naar een broodfonds en daartegen maakte een lezer dus bezwaar omdat het hier zou gaan om een Schenkkring en dat is heel wat anders dan een broodfonds. En zo kwam onderstaand verhaal weer in mijn herinnering.
Afvalputje
Ik werkte sinds 1 februari 1969 bij mijn vader in de zaak : Lugt Sobbe & Co.
Dit makelaarskantoor richtte zich specifiek op het verzekeren van belangen die andere
verzekeraars en makelaars :
– niet wilden verzekeren
– niet konden verzekeren
Lugt Sobbe was dus eigenlijk zoiets als het afvalputje van verzekerend Nederland.
Verzekeraars wisten dat ook en als verzekeringsaanvragen werden afgewezen of polissen werden geroyeerd, verwezen zij het intermediair dan ook regelmatig naar
dit adres.
Zo ging dat met het verzekeren van Friteswagens, Oliebollenbakkers, café’s ,
dancings / discotheken, recyclingbedrijven en….. met woonwagens. Net als bij alle andere Nederlanders kon het gebeuren dat een woonwagen door brand werd verwoest of door inbraak werd getroffen.
De meeste woningen zijn van steen. De meeste woonwagens zijn voor een belangrijk deel gebouwd van brandbare materialen. Dus de premie voor het verzekeren van een woonwagen was aanzienlijk hoger.
Lugt Sobbe had in 1999 meer dan 3500 adviseurs in de boeken en dankzij de input van al deze mensen vonden innovatieve projecten als snel hun weg naar de consumenten.
De Zigeunerkoning
Zigeunerkoning Koko Petalo kwam regelmatig bij ons op visite en dan beklaagde hij zich over de uitkomsten van een schade-onderzoek, de omvang van de voorgestelde schadevergoeding of over de hoogte van de jaarpremies.
Hij parkeerde zijn Rolls Royce dan op de stoep, voor de deur. De altijd parate politie kom hem daar snel een fikse prent achter de ruitenwissers schuiven.
90 % korting
Omdat de zigeunerkoning zich soms erg kwaad maakte over premieverhogingen, eigen risico’s of preventiemaatregelen, heb ik hem in 1973 voorgesteld om kosten van het verzekeren te verlagen met 90 %.
Wij zouden dan 50 gulden per woonwagen in rekening brengen voor het voeren van een administratie. Zodat er een register zou ontstaan van mensen die het risico van schade aan hun wagen of inboedel samen zouden dragen.
Wij zouden dan maandelijks rapporteren welke schades er waren aangemeld.
Het recht op vergoeding van schade zou geen punt van discussie zijn, tenzij de ledenraad daartoe zou besluiten.
Premie van de maand
Vervolgens zouden wij de totale schadelast delen door het aantal verzekerden en iedereen zou zijn deel in de schade bijdragen op grond van het principe “draagt elkanders lasten”.
Na incasso van de variabele ‘premie van de maand’, zou de uitbetaling van de schade onverwijld kunnen plaatsvinden.
Petalo was bijzonder ingenomen met dit voorstel en hij zegde toe mijn voorstel te zullen
bepleiten bij zijn volgelingen.
Het was een prachtige dag en hij stapte duidelijk met plezier zijn Rolls Royce in en zoefde het Museumplein op. Ik zag nog net hoe de parkeerboete over de straat dwarrelde.
Koko had de ruitenwissers aangezet.
Ik moest weer terugdenken aan deze geschiedenis, omdat de door mij beschreven oplossing tegenwoordig een ‘broodfonds’ wordt genoemd.
De naam zal wel ontstaan zijn omdat er toch brood op de plank blijft komen, zodra een
lid van zo’n fonds arbeidsongeschikt wordt of schade lijdt. Wie het weet, moet het mij zeker even melden.
Petalo is in 1996 overleden, maar hij heeft ons nooit meer bezocht. Zelfs niet om te klagen.
Meer van zulke verhalen treft u aan op deze pagina : Memories
