De serviceproviders hebben zich nooit beschouwd als bemiddelaar in de zin van de Wft, maar werden door aanbieders gedwongen een vergunning aan te vragen als bemiddelaar. Vooral omdat de wet verder geen ruimte bood kregen ze anders geen agentschap. "Echter, naarmate de regeldruk stijgt, wordt steeds duidelijker dat het toepassen van deze definitie met al zijn consequenties voor serviceproviders tot grote knelpunten en tegenstrijdigheden leidt, die voor een totaal onwerkbare situatie zorgen." Dit schrijft de OvFD aan het ministerie van Financiën als reactie op het ontwerpbesluit Wijzigingsbesluit financiële markten 2011.
"Een serviceprovider is volgens de Wft dus een bemiddelaar. Indien een serviceprovider immateriële vergoedingen als opleidingen en software ter beschikking stelt aan het intermediair en geen andere provisie dan afsluitprovisie of doorlopende provisie mag verschaffen of ontvangen, moeten deze zaken volgens de toelichting op het besluit van 16 september 2009 kunnen worden omgerekend naar een bedrag per tot stand gekomen overeenkomst.
Echter, vanwege het niet-geldelijke karakter van deze vergoedingen kunnen deze moeilijk worden omgerekend naar een individuele overeenkomst.
Volgens de nota van toelichting is het probleem van dergelijke immateriële vergoedingen, dat het risico bestaat dat de tussenpersoon zich daardoor in zijn werkzaamheden laat beïnvloeden om een bepaald financieel product van die aanbieder te verkopen. Een serviceprovider is echter geen aanbieder en biedt maatschappijonafhankelijke software en opleidingen aan. Verder heeft een serviceprovider geen rechtstreeks contact met de klant, hij kan het advies dus ook niet beïnvloeden. Hier is dus absoluut geen sprake van (mogelijke) perverse prikkels, die tot misselling kunnen leiden."
Zie ook onder Documenten ‘Reactie OvFD op Wijzigingsbesluit financiële markten 2011’
