De Branchevereniging Nederlandse Letselschade Experts (NLE) pleit voor extern toezicht op letselschadezaken. Slachtoffers met een letselschadeclaim moeten bovendien een belangenbehartiger toegewezen krijgen.
De NLE reageert hiermee op het onderzoeksrapport ‘Langlopende letselschades’ van de Universiteit Utrecht. “De letselschadebranche is er in de afgelopen decennia niet in geslaagd om via zelfregulering tot de benodigde verbeteringen te komen. Waardevolle initiatieven zoals de Gedragscode Behandeling Letselschade (GBL) zijn te vrijblijvend gebleken om het verschil te maken. Daarom is het verstandig dat de overheid nu ingrijpt en de letselschadepraktijk reguleert”, zegt Rini Withagen, voorzitter van de NLE.
De NLE pleit voor de oprichting van een onafhankelijke toezichthouder die sancties kan opleggen als partijen handelen in strijd met (GBL-keurmerk)-richtlijnen. Withagen: “Alle betrokkenen partijen moeten vallen onder een kwaliteitsregeling en zich toetsbaar opstellen. Ongereguleerde bureaus kunnen worden geweerd. Kwalijke praktijken kunnen worden aangepakt. Verzekeraars die structureel tekortschieten, kunnen worden gedwongen de schaderegeling uit te besteden.”
Withagen waarschuwt ook voor de in opkomst zijnde directe verzekeringen. “De stelling is dat je een letselschade beter kan regelen met een verzekeraar aan wie je premie betaalt, dan met een andere verzekeraar. Waarom is niet helder. Het voordeel voor verzekeraars is wel helder, de letselschade valt dan onder beperkende polisvoorwaarden. Het recht op volledige schadevergoeding gaat daarmee verloren. Het is aan de politiek om daar een stokje voor te steken.”
Het onderzoek
In het onderzoek Langlopende Letselschades, uitgevoerd in opdracht van de Letselschade Raad, zijn 201 dossiers geanalyseerd: het betrof verkeersongevallen, arbeidsongevallen en privéongevallen. Een letselschadezaak wordt langlopende genoemd wanneer deze niet binnen twee jaar is afgerond. Voor die lange tijdsduur zijn meerdere oorzaken aan te wijzen. De verhoudingsgewijs vaakst voorkomen oorzaak (44% van de dossiers in het onderzoek) is dat er bij het slachtoffer nog geen stabiele medische eindtoestand is bereikt. Het is belangrijk om hierop te wachten omdat dan pas een goede inschatting gemaakt kan worden van de uiteindelijke kosten (de schade) als gevolg van een ongeval.
Ook de vele partijen die betrokken zijn bij de afwikkeling, zoals medische experts, veroorzaken tijdsverloop. Het afstemmingsproces tussen de beide partijen, het opvragen en uitwisselen van informatie, en de discussie die kan ontstaan over wie welke informatie verschaft, dragen vaak bij aan een vertraging van de afwikkeling.
Maar uit het onderzoek komt ook naar voren dat niet alleen het tijdsverloop van de zaak als problematisch ervaren wordt, ook de procedure zelf. Slachtoffers blijken kritisch over de voortvarendheid waarmee de aansprakelijkheidsverzekeraar handelt. Ook de voortvarendheid van uitbetaling van toegezegde voorschotten kan beter.
De onderzoekers merken op dat de kwaliteit van het proces van afwikkelen, de juridische discussie, en de samenwerking en communicatie tussen alle personen betrokken bij de afwikkeling verbeterd kunnen worden. Dit is gedeeltelijk te ondervangen door veranderingen binnen het juridische systeem en binnen de organisatorische context. Maar, benadrukken de onderzoekers, het vraagt ook om veranderingen die zien op de persoonlijkheid van de individuele dossierbehandelaar, de individuele belangenbehartiger en alle andere individuen die een rol spelen in een letselschadezaak: het gaat ook om de bereidheid van een ieder om samen te werken op basis van vertrouwen en met empathie.
Focus op belangen slachtoffer
Withagen: “Het rapport maakt duidelijk dat het schaderegelingstraject complex kan zijn. Juist daarom hebben slachtoffers baat bij een deskundige en oplossingsgerichte belangenbehartiger. Een zorgvuldige schaderegeling is niet mogelijk zonder een kennisevenwicht tussen de halende en de betalende partij, met focus op de belangen van het slachtoffer. Daarnaast houdt de belangenbehartiger vinger aan de pols bij het hersteltraject, de arbeidsreïntegratie en de aanvraag van sociale voorzieningen.”
Bron: NLE
