“Na spaarloon en levensloop komt vitaliteitssparen” … Arme zzp-ers.
Dat je geen oude schoenen moet weggooien voordat je nieuwe hebt, weet iedereen. Maar als onze geëerbiedigde Rijksoverheid ons hoogstpersoonlijk voorhoudt dat een jaartje blootsvoets lopen ruimschoots beloond wordt met het aller-modernste schoeisel, ja dan doe je dat.
Het is even doorbijten, maar daarna heb je ook wat, klonk het uit Den Haag. En dat waren de Binnenhoffers dan ook minstens aan hun stand verplicht. Eerst hadden ze de spaarloonregeling wegens succes geamputeerd. De daarna gelanceerde levensloopregeling was in zo’n korset gehesen dat zelfs de Sterkstee Man van Nederland die met de voet op de buik niet dicht geregen kreeg.
Ik vond het dan ook niet meer dan vanzelfsprekend dat levensloop in de ban werd gedaan. Wel was het vervelend dat een nieuwe fiscale spaarregeling een jaar op zich liet wachten. Ik heb de maanden afgeteld, want Vitaliteitssparen was nou precies iets waarop ik en met mij alle werknemers én ondernemers zaten te wachten. Vooral omdat er niet over je schouder zou worden meegekeken waarom je het saldo opneemt en waaraan je het geld wil besteden.
Ook mooi is dat de regeling geldt voor alle belastingplichtigen. Dus ook zzp-ers werd een spaarworst voorgehouden met fiscale frivoliteiten. Juist voor hen een belangrijke steun in de rug. Zeker in de huidige tijd is het voor zzp-ers hollen en nog vaker stilstaan. Het ene jaar kan de omzet nog meevallen, maar de kans is reëel dat ze het jaar daarop op een houtje zitten te bijten.
De vitaliteitsregeling kwam als een mooi steuntje in de ondernemersrug. In een vet jaar kon je vijfduizend euro fiscaal vrij apart zetten om in de magere tijd tegen een door de achtergebleven omzet lagere belastingheffing extra leefgeld achter de hand te hebben.
Een voortreffelijke stimulans voor ondernemend Nederland op een goed gekozen moment nu bedrijven het vaste personeelsbestand uitdunnen en de ex-werknemers als opdrachtnemer nog wat klussen laten doen.
Het vitaliteitssparen heeft een droever einde gekregen dan de spaarloonregeling en de levensloop die wel de tekentafelfase hebben overleefd. De voorgehouden worst is uitgedeeld aan de forens. Natuurlijk gun ik die dat wel, maar de argumentatie van Samsom bezorgde me een even spontaan als irritant jeukgevoel. Die spaarregeling was alleen maar bedoeld voor de rijken, hielp hij Nederland sociaal verder. Natuurlijk heeft hij gelijk. Wie in staat is vijfduizend euro (hij bracht het als een normbedrag terwijl het in werkelijkheid gaat om een jaarlijks maximum) over een jaar te sparen moet op zijn minst een witwasser zijn, toch?
Of gewoon een zzp-er die wat appelen heeft weten uit te sparen om een latere dorst te kunnen lessen, maar die gedachte is kennelijk bij de deelakkoorders opgekomen.
Eén troost voor de zelfstandigen: ook de werknemers hebben nu geen spaarregeling meer.
Jan Aikens
