Je kan niet én Europese regelgeving tegenhouden én pensioenregelingen binnen de grenzen houden.
Dat minister Dijsselbloem de België-route ‘betreurt’ heeft het Belgische dagblad De Tijd gehaald onder de kop ‘Den Haag hakt in op Belgische pensioenroute’.
De krant citeert het FD waarin de minister deze route ‘onverantwoord’ noemt.
De Tijd: “Het probleem is dat het toezicht op pensioenfondsen in de Europese Unie nog grotendeels een nationale materie is. En pensioenfondsen dus gretig ‘shoppen’ en het ‘soepelste’ land uitkiezen. Zo is de regelgeving veel strikter in Nederland dan in België, dat zich sinds 2007 probeert te profileren als land met een gunstig klimaat voor pensioenfondsen. Maar Dijsselbloem weigert de eigen regelgeving te versoepelen om de exodus tegen te gaan. ‘Als mensen onverantwoorde dingen willen doen met hun pensioenvermogens, is dat natuurlijk geen reden om de regels te verlichten’.”
Nederland heeft massief te hoop gelopen tegen elk voorstel om tot een Europese pensioenrichtlijn te komen. Een brede coalitie van marktkoepels, politici en kabinet heeft altijd uitgedragen dat pensioen een nationale aangelegenheid is. Het is ons stelsel en daar heeft Europa af te blijven. De weerzin tegen Europese wetgeving richt zich vooral tegen mogelijke prudentiële regels. De angst is groot dat pensioenfondsen eisen krijgen opgelegd die vergelijkbaar zijn met Solvency II.
In het concept IORP II krijgt Nederland althans voorlopig zijn zin. In dit concept worden geen dekkingseisen gesteld. Die overwinning heeft twee donkere kanten.
In de eerste plaats blijven de Nederlandse buffereisen voor de Nederlandse fondsen onaangetast, maar dan moet je niet gek opkijken dat die onaantastbaarheid ook geldt voor landen als Ierland, België en Luxemburg.
Verder heeft de lobby tegen de wijziging van buffereisen er ook toe geleid dat de Europese Commissie is teruggekomen van het aanvankelijke plan om de regels voor grensoverschrijdende regelingen te versoepelen. De Commissie wilde de regel herzien die eist dat defined benefit pensioenfondsen volledig kapitaalgedekt moeten zijn om in meer dan één lidstaat te mogen opereren.
Door de ‘handen-af-van-de-prudentiële-regels’ van landen als Nederland is ook door die versoepeling nu van tafel.
Voeg dat bij het feit dat onze pensioenfondsen zich verzet hebben tegen de komst van een Algemene Pensioeninstelling en het is duidelijk dat ons land op DB-gebied niet of nauwelijks een internationale pensioenrol kan spelen.
Een bewuste keuze van de hoeders van het stukje echte DB-regelingen dat nog rest. Een keuze die is ingegeven om muren op te werpen rond ons traditionele stelsel. En dat mag, maar dan moet je wel beseffen dat je daarmee niet alleen vaderlandvreemde regels tegenhoudt, maar dat je ook geen ruimte hebt om zelf uit te vliegen.
En de (ook) buiten de grens opererende ondernemingen? Die spelen het verschansen-achter-de-muren spel echt niet mee en vinden hun eigen weg, hoe ‘onverantwoord’ de minister dat ook meent te moeten vinden.
In het zicht van de brede pensioendiscussie moeten DB-aanhangers zich eens achter de oren gaan krabben willen zij enig terrein behouden. Anders komen zij bij ongewijzigd beleid terecht in een wereld waarin binnen Nederland het (C)DC-stelsel glorieert en de DB-ers elders in Europa hun heil zoeken.
Jan Aikens
