Heden ontving onze redactie de interactieve Nieuwsbrief (aanmelden) die Verzekeraar De Vereende (Rialto/Waarborgfonds) aan haar relaties deed toekomen.
Daarin volop aandacht voor de bijzondere informatie over zaken waar mee deze verzekeraar van doen heeft.
Aanleiding voor Hans van Ommen, tevens redacteur van Findinet zijn eigen feitenrelaas te publiceren rond een gebeurtenis die 35 jaar heeft plaatsgevonden:
Bedankje voor Het Waarborgfonds
Achtergrond: Ik had sinds 1970 de feitelijke leiding van Verzekeringsbedrijf Lugt Sobbe & Co te Amsterdam. Mijn vader was directeur en eigenaar. Diploma’s bestonden voor WO-II nog niet voor het vak van Assuradeur of makelaar en die waren tot 1964 ook nog niet verplicht.
Lugt Sobbe was een zieltogende gevolmachtigde agent die slechts onder de naam Provincial Insurance Company bekendheid genoot bij het intermediair. De onderneming boekte in die jaren tot aan 1984 alleen maar verliezen. Onze polissen droegen ook dat logo.
Mijn vader had inmiddels zijn laatste pensioenspaarcenten gebruikt om de salarissen te betalen en een faillissement te voorkomen. In 1989 verwierf ik de aandelen van het inmiddels gezonde verzekeringshuis en in 1999 gaf ik het bedrijf de naam Eurolloyd omdat Lugt Sobbe voor anderstaligen nauwelijks uit te spreken is.
Verkoop van Eurolloyd
In 2006 
verkocht ik mijn kerngezonde verzekeringsbedrijf onder de naam Eurolloyd aan Deltalloyd.
Zie: Assurantie Magazine.
Hoe dat mogelijk was, dat vertel ik onze lezers eerst thans, 35 jaren later :
“EEN ONGELUK ZIT VAAK IN EEN KLEIN HOEKJE” is een bekende spreuk,
maar dat het spreekwoord “GELUK BIJ EEN ONGELUK” ook waar is, dat blijkt wel
uit de navolgende gebeurtenis :
“Er was eens een vochtige dag in augustus 1981.”
De hele zomer had het nauwelijks geregend.
In de bocht van de rijksweg A9 hadden vele auto’s de hele zomer door druppeltjes olie verloren en die lagen daar dus nog steeds.
SPEKGLAD
Die morgen viel een lichte motregen. Niemand had door dat de weg spekglad was als gevolg van de regen op het vette wegdek.
Ik reed met mijn legergroene Range Rover naar kantoor via de A2 Abcoude richting Amstelveen de A9 op. Er was veel verkeer. Velen waren net terug van vakantie.
De weg had daar twee rijbanen en het verkeer reed met een snelheid van maximaal 40 km richting Amstelveen. Ik reed op de linker baan, dus vlak naast de vangrails.
Ik hield keurig afstand. Een meter of 4 to 5.
In een file is dat geen overbodige luxe.
Plotseling werd mij de weg afgesneden door een rode BMW die vanuit de rechter baan invoegde.
Van schrik week ik uit naar links om de BMW extra ruimte te kunnen geven, een aanrijding te voorkomen.
Toen kwam het voorwiel van de Range Rover over de rand van het asfalt in een geul.
De stalen bumper van mijn auto haakte aan de vangrails en de wagen zwiepte rond.
Eerst links voor, toen rechts voor, daarna rechts achter en toen links achter.
De wielen van de wagen leken wel te kleven in de geul van het asfalt en intussen draaide de wagen meerdere keren om haar as.
Iedere keer dat ik door mijn voorruit een ogenblik zicht had op het verkeer dat eerst achter mij had gereden,
zag ik dat zich direct achter mij een olijfgroene Fiat 128 bevond en daarachter reed een vrachtwagen van Haitsma beton, geladen met wel 10 betonpalen.
Zou mijn auto tot stilstand zijn gekomen, dan zou de Fiat vast en zeker plat zijn gedrukt door de vrachtwagen. En dat hadden de beide inzittenden zeker niet kunnen overleven.
Dus moest ik mijn wagen op snelheid houden in de richting van Amstelveen : schakelde dus steeds in de “achteruit” om de snelheid weer op te voeren.
Maar door de zwiep in de massa bleef mijn wagen om zijn as draaien op de linker rijbaan.
Iedere keer weer gleed een wiel bij toerbeurt in de geul van het asfalt.
GELIJK EEN VLIEGTUIG DAT TEGEN EEN MUUR KNALT….
Iedere keer als de voorkant, de zijkant, de achterkant of de andere zijkant tegen de vangrails bonkte, kraakte de wagen aan alle kanten. Het doffe kabaal was overdonderend. Dankzij die geul in het asfalt is de wagen nooit in aanraking gekomen met een wagen op de rechter rijbaan.
Zeker zeven keer om de as gedraaid en pas nadat het verkeer helemaal tot stilstand was gekomen, heb ik de vaart ook uit mijn auto kunnen nemen. Inmiddels was ik met mijn auto al tollend aan de andere kant van de A2 beland.
Wat een ravage : Motorkap stond scheef, deuren klemden. Bumpers ingedrukt. Alleen het dak was onbeschadigd. De radiator was ingedrukt en de motor koelde dus niet meer. De dader (BMW) was al gevlogen en dus besloot ik om een poging te wagen mijn gehavende auto via de A9 naar Amstelveen te rijden.
En dat lukte.
Bij Euromotors aangekomen stelde eigenaar Peter Pijpeling vast dat de wagen financieel totalloss was maar wellicht met materialen van de sloop te redden.
En zo geschiedde : een maand later stond de wagen daar met rode of blauwe deuren, roestige stalen bumpers en een gele motorkap.
Euromotors heeft vervolgens kosteloos de hele wagen Sahara Geel gespoten omdat je ook op leger groen uitgekeken kan raken.
Rekening was 11.000 gulden en dat was toen best veel geld.
Drie jaren later ontving ik van Lloyd’s een fors postpakket en daarin zat een 16 mm bioscoopfilm met de titel “Lloyd’s Universal Risktakers”.
Ik wilde met die film het land in trekken om zo tussenpersonen te motiveren via Lugt Sobbe zaken te gaan doen met Lloyd’s.
Wij hadden een volmacht van Lloyd’s, maar het intermediair bleek koudwatervrees te hebben.
Professionele Filmprojector
Via de Gouden Gids een adres gevonden waar je nieuwe en wellicht een 2e-hands filmprojector kon kopen. En zo kwam ik terecht bij de firma Ruad op de Overtoom : aardige mensen die mij een 2nd hands Eiki projector verkochten.
Waar staat uw auto ?
“Zal ik u even helpen met sjouwen” ? zei de eigenaar. “Waar staat de auto ? “
“Oh, graag, als u de projector neemt, dan draag ik de kabels en de speaker”, zei ik.
“Mijn wagen staat daar aan de overkant.”
Kameleon
Wij staken de Overtoom over en hij zegt geschrokken : “BJ-57-50 ! : Was die wagen vroeger niet groen” ? “Ja, Hoezo ?” zei ik verbaasd.
“Nou”, zegt die man , “ik reed een paar jaar geleden met mijn broer in mijn Fiat 128 nabij Abcoude en …….”
Om een lang verhaal kort te maken : zij hadden met verbijstering aangezien hoe ik mijn wagen steeds weer uit de buurt van hun koekblik had weten te manoeuvreren, want in zijn spiegel had hij ook gezien dat achter hen een enorme vrachtwagen met betonpalen reed.
En met die gladheid had die natuurlijk nooit kunnen stoppen na mijn ongeval.
Later die dag verschenen de broers op de zaak om mij nogmaals te bedanken voor mijn inzet om erger te voorkomen.
Later die dag bedacht een medewerker dat de schade alsnog geclaimd zou kunnen worden bij het Waarborgfonds. Maar dan moesten de beide heren alsnog een getuigenverklaring over de gebeurtenis afleggen.
En daartoe waren zij direct bereid.
Schade afgewezen
Een paar maanden later kwam het antwoord : Helaas was de schade afgewezen omdat wij die binnen een jaar hadden moeten indienen. Voor het overige werd verwezen naar de notulen van een aandeelhoudersvergadering.
Uit de notulen bleek mij dat de afwijzing van de schade op directieniveau was behandeld. Vastgesteld werd dat deze schade onder geen beding zou kunnen vallen onder de statuten van het Waarborgfonds.
De schade was helaas niet binnen 12 maanden ingediend.
Niettemin had de directie besloten de aandeelhouders over dit voorval te informeren.
De aandeelhouders vonden dat de schade toch vergoed moest worden.
Aan de notulen hing dan ook een cheque van 11.000 gulden.
Nationale Verzekeringsmanifestatie
Het bedrijf was inmiddels financieel in zwaar weer terecht gekomen. Over collectief ontslag werd onderhandeld met de Dienstenbond CNV.
Maar, in november 1984 organiseerde de NBVA voor de 2e keer een Nationale Verzekeringsmanifestatie. In de jaarbeurs te Utrecht. Een kale plek van 10 m2 kostte 10.000 gulden. Zonder stand dus. Dat viel ruimschoots boven het budget.
Maar dankzij de financiële meevaller kon ik Lugt Sobbe dus voor het eerst tijdens deze manifestatie presenteren aan het adviserende intermediair van NL.
Een vriend leende mij zijn stand. Ik maakte zelf een groot bord dat boven de stand zou worden opgehangen.
Geen cent teveel : kinderarbeid
Door een drukker vlaggetjes laten drukken. Voor ieder verzekeringsproduct een eigen vlaggetje. Mijn kinderen duizenden cocktailprikkers laten beplakken met vlaggetjes.
Zij vonden het geweldig leuk om te doen en zij verdienden er ook nog 5 gulden mee.
De Nbva Manifestatie was voor mijn bedrijf een doorslaand succes. De Manifestatie is nooit meer gehouden, want de grote verzekeraars zagen met lede ogen dat de kleine aanbieders er met de show vandoor gingen.
De Manifestatie van 1984 was zo’n groot succes dat Lugt Sobbe binnen een jaar zakelijk en financieel weer volkomen gezond was en bleef.
Ontslagen personeel kon toch blijven en zo kwam dus alles weer op zijn pootjes terecht:
GELUK BIJ EEN ONGELUK
Waar gebeurd, niets is aangedikt.
Meer memories treft u aan op deze pagina : Memories.
