In 1974 was ik bij Lugt Sobbe werkzaam op de afdeling waar ongevallenverzekeringen werden afgesloten. Tijdens de schadebehandeling viel mij op dat er regelmatig sprake was van blijvende invaliditeit die niet door de ongevallenverzekering werd gedekt.
In die gevallen was er sprake van een ziekte die op de een of andere manier had bijgedragen tot de graad van blijvende invaliditeit.
In de daarop volgende jaren heb ik mij ingespannen om een verzekeringsvorm te creëren waarmee een grotere mate van zekerheid kon worden geboden : een verzekering op grond waarvan zowel de gevolgen van blijvende invaliditeit in een breder kader kon worden gedekt.
Met andere woorden : een verzekering die geen onderscheid maakt tussen blijvende invaliditeit die het gevolg is van een ongeval of die welke het gevolg is van een ziekte.
Het grootste probleem was om een manier te bedenken voor het taxeren van de graad van blijvende invaliditeit die het gevolg is van b.v. Multiple Sclerose, Parkinson, ziekten van ingewanden en hersens.
AMA “Guides”
Uiteindelijk werd de oplossing gevonden door te kiezen voor een waarderingsgraad waarover door de American Medical Associaton voor een geheel ander oogmerk was gepubliceerd : The Guides to the Evaluation of Partial or Total Impairment.
Het verzekeringsproduct kreeg de naam “Carriere Stop Polis” omdat deze polis met name was bedacht voor de doelgroep van mensen die op dat moment geen financiële bescherming konden verkrijgen op grond van een uitkering vanwege arbeidsongeschiktheid.
Denk dan aan scholieren, studenten, huisvrouwen en bepaalde zelfstandigen.
De eerste verzekering ter wereld met dekking voor blijvende invaliditeit, waarbij de graad van blijvende invaliditeit bepalend is en niet de oorzaak.
Natuurlijk was de polis duurder dan de alom bekende ongevallenverzekering.
Maar dan verkreeg je dus wel maximale zekerheden.
Na de introductie van de polis in 1982 werd ik gebeld door de heer Van Ronkel van Het Verbond.
In de beklaagdenbank
De voorlichter van Het Verbond van Verzekeraars beklaagde zich er over dat ik Het Verbond niet veel eerder in kennis had gesteld van mijn plannen om de polis op de markt te brengen.
Op mijn vraag waarom ik dat dan zou doen, antwoordde hij :
“Zodat wij onze leden/verzekeraars vooraf op de hoogte hadden kunnen stellen de plannen van Lugt Sobbe om dat product op de markt te brengen.”
Ik heb mij die kritiek vervolgens aangetrokken.
Reden waarom ik Het Verbond dus tijdig in kennis heb gesteld van de komst van de Catastrofe Risico Polis.
Vervolgens kwamen de heren Burgerhout en een gedelegeerde van Amev op bezoek en wat er daarna gebeurde, dat kon je niet bedenken :
Bugerhout gooide roet in het eten door via de media te publiceren dat verzekeraars binnenkort met een verzekeringstechnische oplossing op de markt zouden komen ter zake van onverzekerde gevaren als overstroming en aardbeving.
Dan leer je het wel af om Het Verbond nog te vertrouwen.
De geschiedenis herhaalde zich toen ik in 1994 opperde dat Het Kabinet Lubbers de Ziektewet maar beter in stand kon houden.
Niet afschaffen dus !
Omdat het MKB niet in staat is om de kosten te dragen en omdat zij geen mogelijkheden hebben om zich te beschermen tegen werknemers die daarvan misbruik maken.
Als alternatief voor de WAO heb ik een voorstel gedaan om de WAO te vervangen door een uitkering die gebaseerd was op feitelijke en dus geconstateerde gebreken/ziekten.
Een arbeidsdeskundige moet vervolgens in staat zijn om de gevolgen daarvan voor de arbeidsprestatie in te schatten.
Het gaat hier om een initiatief waar ik zelf geen cent mee zou kunnen verdienen !
Een beheersbare sociale verzekering optima forma !
En wat doet die ellendeling van de Amersfoortse de heer Kerkhofs die geen argumenten gebruik, maar mij en mijn voorstellen ongemotiveerd neersabelt.
“De AOV-verzekeraars hebben zich gestoord aan de wijze waarop H. van Ommen, directeur van Lugt Sobbe & Co., zich in verband met de WAO-problemen in de publiciteit heeft geplaatst.”
Zie o.m. de publicatie : LINK
Waaraan ik deze behandeling heb verdient ? Ik zou het niet weten.
Nog steeds niet.
Maar intussen hebben letterlijk ALLE verzekeraars in Nederland hun ongevallenpolissen omgebouwd conform het door mij geïntroduceerde systeem van de AMA Guides tot he Evaluation of Permanent impairment.
Maar denk niet dat iemand mij ooit heeft bedankt voor mijn noeste inspanningen.
Het Verbond heeft nooit en te nimmer iets positiefs in mijn richting ondernomen in welke vorm dan ook.
Slechts bagger en achterklap was mijn deel.
En heel stilletjes is die achterlijke Gleidertaxe dus naar de achtergrond verdwenen in alle polisvoorwaarden.
Ik wil maar zeggen : wie wacht op innovatie vanuit Het Verbond van Verzekeraars, wacht het langst!
LINK
